Chagas disease: State-of-the-art of diagnosis and management

Chagas’ disease or American trypanosomiasis, is a potentially lethal parasitic zoonosis prevalent and endemic only in Latin America, caused by the flagellate protozoa Trypanosoma cruzi. It has 3 differents stages, acute, indeterminate and chronic phase, with the chance of an etiological approach in the first stage and pharmacological and non-pharmacological treatment in the chronic phase. There are five main clinical forms of chronic chagasic cardiomyopathy: indeterminate, arrhythymogenic (predominantly dromotropic and extrasystolic), with ventricular dysfunction, thromboembolic and mixed forms. There are several diagnostic tests at the different stages, however, the ECG is the method of choice in longitudinal population studies in endemic areas because it is simple, with a low cost and a good sensitivity. Microscopic examination or parasitological diagnosis in the acute phase or immunodiagnostic tests are used to confirm the disease. The antiarrhythmic drug amiodarone, the most frequently prescribed agent for symptomatic ventricular arrhythmia treatment of Chagas’ disease patients, has also recently been shown to have antifungal activity. Cardiac device implantation is very common, and chronic Chagas disease patients require pacemaker implantation at a younger age in contrast with patients with other cardiac pathologies. In summary, Chagas disease is a social disease, endemic in Latin America and shows different prevalence rates in Latin American countries

Choroba Chagasa - aktualny stan wiedzy na temat rozpoznawania i postępowania terapeutycznego

Choroba Chagasa lub trypanosomoza amerykańska jest potencjalnie śmiertelną zoonozą pasożytniczą, występującą endemicznie jedynie w Ameryce Łacińskiej, wywoływaną przez Trypanosoma Cruzi - gatunek należący do uwicionych pierwotniaków. Przebieg tej choroby cechują 3 różne fazy: ostra, nieokreślona i przewlekła. W pierwszej fazie leczenie opiera się na podejściu etiologicznym. W fazie przewlekłej stosuje się różne metody leczenia farmakologicznego i niefarmakologicznego. Rozróżniono 5 głównych klinicznych form przewlekłych kardiomiopatii związanych z chorobą Chagasa: nieokreśloną, arytmogenną (głównie dromotropowa i ekstrasystoliczna), z dysfunkcją komory mięśnia sercowego, zakrzepowo-zatorową oraz postacie mieszane. Istnieje kilka testów diagnostycznych pozwalających na rozpoznanie choroby Chagasa w różnych jej fazach, jednak na podstawie przekrojowych badań populacyjnych przeprowadzonych na terenach endemicznych okazało się, że badanie elektrokardiograficzne jest metodą z wyboru, ze względu na łatwość wykonania, niski koszt oraz dobrą czułość. Badanie mikroskopowe, diagnostyka parazytologiczna w ostrej fazie choroby lub też testy immunodiagnostyczne są używane jedynie w celu potwierdzenia rozpoznania. W ostatnio przeprowadzonych badaniach wskazano, że amiodaron, najczęściej przepisywany lek przeciwaarytmiczny w leczeniu arytmii komorowych w przebiegu choroby Chagasa, wykazuje również aktywność przeciwgrzybiczą. W przebiegu choroby Chagasa dosyć często pojawia się konieczność implantacji stymulatora serca. Pacjenci z chorobą Chagasa, w porównaniu z osobami z innymi patologiami mięśnia sercowego, wymagają wszczepienia stymulatora w młodszym wieku. Podsumowując, choroba Chagasa to schorzenie społeczne, występujące endemicznie na terenach Ameryki Łacińskiej i wykazujące różny stopień rozpowszechnienia w poszczególnych krajach tego regionu

Early repolarization variant: Epidemiological aspects, mechanism, and differential diagnosis

Early repolarization variant (ERV or ERPV) is a enigmatic electrocardiographic phenomenon, characterized by prominent J wave and ST-segment elevation in multiple leads. Recently, there has been renewed interest in ERV because of similarities to the arrhythmogenic Brugada syndrome (BrS). Not much is known about the epidemiology of ERV and several studies have reported that this condition is associated with a good prognosis. Both syndromes exhibit some similarities including the ionic underlying mechanism, the analogous responses to changes in heart rate and autonomic tone, sympathicomimetics (isoproterenol test) as well as in sodium channel and beta-blockers. These observations raise the hypothesis that ERV may be not as benign as traditionally believed. Additionally, there are documents showing that ST-segment height in the man is greatly influenced by central sympathetic nervous activity, both at baseline and during physiologic and pharmacological stress. Central sympathetic dysfunction regularly results in multilead ST-segment elevation or J wave that decreases or below isoelectric baseline during low dose isoproterenol infusion. In this review, we describe the characteristics of ERV and the main differences with acute pericarditis, acute myocardial infraction/injury and Brugada syndrome. (Cardiol J 2008; 15: 4-16

Wariant wczesnej repolaryzacji: aspekty epidemiologiczne, mechanizm powstawania oraz diagnostyka różnicowa

Wariant wczesnej repolaryzacji (ERV lub ERPV) jest zagadkowym fenomenem elektrokardiograficznym, cechującym się widocznym w wielu odprowadzeniach uniesieniem punktu J oraz odcinka ST. Ostatnio ponownie wzrosło zainteresowanie ERV z powodu jego podobieństwa do arytmogennego zespołu Brugadów. Niewiele wiadomo na temat epidemiologii ERV, a w kilkunastu badaniach udowodniono, że zjawisko to wiąże się z dobrym rokowaniem klinicznym. Obydwa wspomniane powyżej zespoły wykazują pewne podobieństwa, do których można zaliczyć leżące u ich podstaw mechanizmy jonowe, analogiczne odpowiedzi na zmiany częstości rytmu serca, stopień aktywacji układu współczulnego, podobne reakcje na zastosowanie sympatykomimetyków (test z izoprotenerolem), blokerów kanałów sodowych oraz leków z grupy beta-adrenolityków. Powyższe obserwacje sprzyjają powstawaniu hipotez mówiących o tym, że ERV może nie mieć aż tak łagodnego charakteru, jak tradycyjnie zakładano. Ponadto istnieją prace, w których udowodniono, że uniesienie odcinka ST u ludzi głównie jest spowodowane wpływem centralnej aktywacji z zakresu układu współczulnego zarówno w warunkach spoczynkowych, jak i podczas obciążenia fizjologicznego oraz farmakologicznego. Dysfunkcja centralnego układu współczulnego formalnie skutkuje obserwowanymi w wielu odprowadzeniach uniesieniami odcinka ST lub punktu J (co w piśmiennictwie nazwano falą J), które ulegają obniżeniu lub spadkowi poniżej wyjściowej linii izoelektrycznej podczas infuzji niskich dawek izoprotenerolu. W niniejszym artykule autorzy opisali cechy charakterystyczne ERV oraz główne różnice w odniesieniu do ostrego zapalenia osierdzia, ostrego niedokrwienia/uszkodzenia mięśnia sercowego oraz zespołu Brugadów